Terug in Peru! Verschillen Chili

Peru! I´m back! Dat is wel leuk. Eindelijk weer geld, maniertjes en accenten waar ik mee om kan gaan. Het is ongelofelijk hoe groot het verschil kan zijn als je een door mensen gecreëerde grens oversteekt. Peru en Bolivia zijn min of meer hetzelfde, maar steek de grens over naar Chili en je hebt het gevoel of je ineens op Mars bent (dit mede vanwege het landschap, vond ik een leuke vergelijking). Het eerste wat opvalt is het uiterlijk van de mensen. Na 3 maanden ben ik volledig gewend aan het zwarte haar, de bruine ogen en de donkere huidskleur van letterlijk iedereen. Wanneer ik buiten de toeristische gebieden treed en ineens blond haar zie, schrik ik meestal al, maar in Chili hadden sommige mensen ineens blauwe ogen en bruin ipv zwart haar bij hun relatief donkere huid. Heel gek. Daarnaast is het zó luxe en zó westers vergeleken met Peru en Bolivia. Het zit hem in de kleine dingen; schone bussen met de bestemming op een scherm voorop, meerdere smaken chips (heel belangrijk), veel meer mensen die Engels spreken, auto´s die stoppen voor een zebrapad, tienermeisjes in korte rokjes met een peukie in hun hand, enz. enz. enz. En dan verstond ik ook nog eens niks van het accent. Nu zien de ´arequipeños´zich als een afhankelijk land, maar gelukkig voelt het voor mij vrij vertrouwd. Ik had verwacht dat de reis van Calama naar Arequipa me verschrikkelijk lang zou duren, maar dat was gelukkig niet het geval. Van Calama had ik een nachtbus van 8 uur naar Arica. Voordat ik op de bus stapte raakte ik al in gesprek met de Nederlandse (je raadt het niet) Sanne, ´s ochtends kwam ook Jesse bij ons groepje, die ik al een paar keer had gezien op de Uyuni tour. Alledrie hadden we dezelfde bestemming, dus we konden gezellig een behoorlijk aantal uren als Hollanders onder elkaar reizen. Arme man van de douane die niet wist waar ´Koninkrijk der Nederlanden´ in hemelsnaam voor stond en er gelijk 3 van moest afhandelen. De grens staken we over in een ´collectivo´ een gemeenschappelijke taxi. Over het stuk Arica-Tacna hebben we uiteindelijk zo´n 2 uur gedaan, waarbij ik constant platgedrukt tussen Jesse van weet ik veel hoeveel meter (hij heeft letterlijk tientallen keren met mensen op de foto gemoeten) en het stuur van de chauffeur zat. In Tacna konden we vrijwel gelijk een busticket naar Arequipa kopen, een rit van 7 uur. Hoewel ik tijdens nachtritjes van 8 uur nooit slaap, leek het overdag nog eens 3x zo lang te duren. We zaten helemaal vooring op de 2e verdieping van de bus en hadden dus een grote voorruit waardoor we geweldig uitzicht hadden, maar ik me na 7 uur wel als een geroosterd kippetje voelde. Na een snelle douche besloot ik vast een klein stukje van de stad te verkennen, maar mijn richtingsgevoel maakte daar gelijk de hele stad van door me te laten verdwalen. Vanochtend voor het eerst in tijden vroeg opgestaan (allemaal de schuld van Lena en Sanne), een tour voor morgen geboekt en een gratis citytour gedaan (productief!). Vervolgens weer verdwaald en in plaats van meer geplande productiviteit alleen maar souvenirs gekocht. Morgen ga ik naar de Colca Canyon om condors te spotten, waarna ik ´s avonds als het goed is gelijk de bus pak naar Ica waar ik de oase Huacachina wil bezoeken.