Afscheid sistersclub en ontsnappen uit Chili

-In mijn dagboek staat hier een pagina vol gejank over het afscheid dat ik moest nemen van Sanne en Lena, wat heel verdrietig was, maar ik jullie niet aan zal doen- En nu ga ik schrijven over Chili en wat we vandaag gedaan hebben. Vol goede moed zetten we de wekker vroeg. 9 uur. De bus die we wilden nemen naar Calama ging immers om half 12, dat moesten we op deze manier makkelijk redden. Minder goede hoop hadden we toen we om 10 uur eindelijk een keer ons bed uitrolden, nog moesten inpakken, ontbijten en op tijd moesten zijn om een buskaartje te regelen. Door het ontbijt over te slaan waren we gelukkig op tijd en reden we -voor ons inmiddels een piepkleine afstand- 1,5 uur van San Pedro naar Calama. In Calama kwam de chauffeur erachter dat hij niet naar het station kon vanwege een staking, we vroegen hem of hij wist hoe we het snelst naar het kantoor konden komen waar we een afspraak hadden. ¨Geen probleem,¨ zei de aardigste buschauffeur die we ooit hebben gekend, ¨ik zet jullie wel eve af.¨ Man, had ik nou maar niet zo´n haast gehad om Chili te verlaten, want wat zijn de mensen hier vriendelijk. De auto´s geven je hier zelfs voorrang of stoppen voor een zebrapad, iets waarvan ik na 3 maanden vergeten was dat het bestond. Nog net op tijd waren we voor de gratis tour naar een kopermijn vlakbj Calama (Chuquicamata). De tour opzich (hoe ze tot het eindproduct koper komen) vond ik niet heel boeiend, maar de mijn zelf was zo indrukkwekkend groot. Het was gelukkig een open mijn, in eentje met gangen had ik niet gedurfd. Vandaar dat we ook Potosí in Bolivia over hebben geslagen. Het leek niet eens zo heel groot, het was alleen dat we wisten dat de mijn een kilometer diep en 3 kilometer lang was en de trucks van 7 meter met banden van 3,9 meter beneden op mieren leken. Na de mijn bezochten we de bijbehorende ´ghost town´ die al 8 jaar onbewoond was. Dat vond ik nog eens indrukwekkend! Alles wat we zagen had rechtstreeks uit een horrorfilm kunnen komen; vervallen speeltuinen, leegstaande theaters en deuren en uithangborden, piepend in de wind. Bij terugkomst dronken we een ananassapje en besloten we dapper het erop te wagen naar het busstation te lopen. 16 minuten, het langste dat ieder van ons ooit met z´n backpack op heeft gelopen. Maar dat scheelde wel weer mooi een paar duizend peso´s (wat een rotgeld). Na het kopen van de bustickets als laatste avondmaal -hoe kan het ook anders- gefrituurde kip gegeten (eten ze hier o-ve-ral) en het laatste potje van ons favoriete kaartspel Yaniv gespeeld (ik won. uiteraard.). Na een verschrikkelijk treurig afscheid waarbij iedereen elkaar aanstak met huilen, zit ik nu dus in m´n uppie op m´n bus naar Arica te wachten, een grensstad van Chili waarvandaan ik zo snel mogelijk naar Tacna en dan Arequipa in Peru hoop te komen. Zoveel zin om terug te zijn!