Mijn avonturen in Pichanaki

Zoals het jongetje van de Roosvicee reclame altijd zegt: ¨het komt wel goed, sratje.¨ En dat komt het ook. Na 6 uur wachten in haar tuin kwam Luidy eindelijk thuis, samen met de andere vrijwilligers (waarvan ik niet had verwacht dat ze er zouden zijn). Heel snel bleek echter al dat er helemaal geen werk te doen was, de sjamaan van het project en zijn vrouw zouden namelijk de hele maand weg zijn, en zij waren degenen die de instructies gaven. Op dat moment kon het me echter niks schelen, ik was doodop en in m´n darmen was een oorlog aan de gang. Ik ben dan ook rond een of 6/7 in slaap gevallen, terwijl ik af en toe wakker gemaakt werd door Luidy die zei dat ze gingen eten of een dekentje over me heen legde. En man wat ben ik in die nacht ziek geweest, wat een ellende. De volgende dag was er dus amper iets te doen voor de vrijwilligers, maar we hebben gewerkt aan een mozaïek van een jaguar aan de buitenkant van Luidy´s huis, die uiteindelijk heel gaaf is geworden. Op zaterdag nam ze me mee naar een gemeenschap een uur hiervandaan. Het eerste wat ik zag was een huisje met vrouwen en kinderen, op inheemse wijze gekleed. ¨Cool!¨ dacht ik dus eerst. Het tweede wat ik zag waren souvenirs. Jammer weer. De rest van de dag hebben we wederom niet veel gedaan (hoewel dat hier prima te doen is), behalve ´s avonds. Luidy wilde namelijk een ceremonie doen voor volle maan. Ze had een aantal planten in water voorbereid en daarmee wilde ze een ´baño´ doen. Eerst moesten we een soort kruis slaan met een cocablaadje, het kussen, in de grond leggen, er rook overheen blazen en dan begraven. Toen we dit hadden gedaan, zei ze ¨trek nu al je kleren uit.¨ Shit, ik had helemaal nog niet stilgestaan bij het woordje ´baño´(bad)... 3 keer zou ze het water met de planten over me heen gooien, de eerste keer moest ik iets wensen wat ik niet wilde, de tweede keer iets wat ik wel wilde en de derde keer moest ik om zegening vragen o.i.d. Elke keer mooest ik diep inademen en als het water me raakte, uit. Met de bladeren die op mijn hoofd achterbleven moest ik 10 minuten mediteren en ze daarna op m´n kussen leggen om goed te slapen. Als het goed was zou ik nu heel helder en bijzonder dromen!!!!!!! Maar helaas, ´s ochtends wist ik van niks. Ik weet niet precies waar de ceremonie voor was, maar het enige wat er echt uitkwam was ´bescherming´(maar van wat?), maar ik vond het wel heel fijn om te doen. Inmiddels is het al maandag en hebben we wel grote plannen; een sauna bouwen, een nieuw mozaïek maken, fruit plukken, noem maar op. We zijn echter maar met 3 vrijwilligers, 2 gaan in een paar dagen weg en ik wil daarna niet alleen achter blijven en niet weten wat ik in hemelsnaam kan doen hier. Ik ben behoorlijk teleurgesteld in het project hier en klaar met de onduidelijkheid van de meeste Peruanen, maar tegelijkertijd wil ik Luidy niet al na een week achterlaten want ze is zo lief... Ook het leventje hier in het algemeen is heerlijk, rondlopen in korte broek en op blote vloeten en lekker vies worden, alsof ik weer tien ben, altijd buiten zijn, me niet druk hoeven maken over reizen, geen internet, goed eten en een bed voor (relatief gezien) geen geld, aardige mensen, geen toeristen... Zelf van de ijs- en ijskoude buitendouche kan ik genieten! En in Peru heb ik niet meer zoveel idingen die ik wil zien maar wel nog 3 weken, wat tegelijktertijd ook maakt dat ik hier gewoon met de dag kan zien wat ik ga doen. Het komt dus wel goed, sratje.