Aankomst in Pichanaki voor mijn Workaway project

Ja. Daar zit je dan. In de tuin van een vreemde. In de jungle. In je eentje. Een beetje ellendig te wezen. Ik ga niet gelijk conclusies trekken maar ik heb het idee dat er niet bepaald op mijn komst gerekend was. Tegelijkertijd waren mijn aanwijzingen toaal niet duidelijk en heb ik er ongeveer geen een nageleefd. Volgens Luidy (in wiens tuin ik nu ben) zijn er namelijk directe bussen van Lima naar Pichanaki, volgens de mensen in Lima niet. Zodoende heb ik m´n zoveelste nachtbus genomen naar La Merced, een stad hier in de buurt. Ik ben helemaal op van het reizen, overal maar heel kort zijn en om de dag een nachtbus nemen. Deze keer ging ik dus echt proberen een beetje te slapen. De eerste minuten leek de mogelijkheid daartoe vrij groot, maar elke 10 minuten stopten we, gingen de lichten aan en stapten er nieuwe mensen in. Waaronder 2 mannen die het een goed idee leek om om 3 uur ´s nachts, in een bus vol slapende mensen een uitgebreid theekransje te houden en lekker op vol volume te gaan zitten kleppen. Noch mijn muziek op z´n hardst zetten, noch oordopjes indoen werkte, waardoor ik mezelf uiteindelijk zo ergerde, dat ik ineens niet meer moe was (ik heb helaas de Peruaanse eigenschap ´letterlijk overal en door alles heen kunnen slapen´ niet). In Lima werd me verteld dat ik in La Merced een andere bus van 1,5 uur naar Pichanaki kon nemen, in La Merced bleek dat (uiteraard) niet zo te zijn. De vrouw van het busstation zei dat ik per auto moest gaan en zette me op m´n eerste mototaxi (tuk tuk) ooit, wat wel echt leuk was. Eenmaal in de gedeelde taxi moesten we wachten tot hij vol was en reden we vervolgens naar Pichanaki. Ik was lichtelijk in paniek omdat ik geen idee had waar ik Luidy zou moeten vinden. Om de paniek te vergeten, genoot ik dus maar van het schitterende uitzicht. Mijn eerste keer in de jungle - het leek wel een droom. In Pichanaki belde ik Luidy vanaf een payphone, maar ik kon geen woord verstaan van wat ze zei door alle herrie in de straat. Een tikkeltje wanhopig liet ik dus maar vallen waar ik was en tot mijn grote opluchting kon ik het woordje ´ophalen´ onderscheiden (of bedoelde ze dat ze me niet kon ophalen, aaaahhhh). Na een minuutje of 10/15 stapte er een blanke jongen (de eerste die ik in lange tijd had gezien) op me af en nam me op z´n motor mee naar Luidy´s huis. ¨Luidy is er niet,¨ zei hij, ¨en ik moet werken, maar je kan hier wel even wachten tot ze vanmiddag terugkomt he?¨ (9:30). Jaaaaaaa, tuurlijk. Gelukkig heb ik me tot zo ver wel vermaakt en is het volgens mij bijna middag (maarja het is Peruaanse tijd dus voor hetzelfde geld klomt ze om 5 uur). Ik ben wel echt super benieuwd wat voor persoon ze is, wat ze van me verwacht en of we een beetje met elkaar op kunnen schieten. Ik ben alleen zooooo moe. Ik realiseerde het me gister pas toen Ken zag hoe slecht ik eruit zag (thanks). Ken woont, leert en werkt nu in Lima en het was super leuk om hem even te kunnen zien. Verder was het super interessant om terug te zijn in Lima, na 3 maanden. Ik liep op dezelfde plekken als toen en had echt het gevoel alsof er me een spiegel voorgehouden werd. Zo schijterig en onervaren als ik er toen bijliep, zo zelfverzekerd was ik nu. Verder is het moeilijk om je eigen veranderingen te beschrijven, maar volgens mij heb ik er genoeg doorgemaakt. Zo raar wat er in 3 maanden kan gebeuren. Aan de ene kant vind ik het nu wel mooi geweest, aan de andere kant ben ik super enthousiast om mijn jungle avontuur te beginnen. We gaan zien hoe het bevalt.