Even inhalen

Ja hoor, het staat er echt: ´locatie: Copacabana, Bolivia.´En dat terwijl ik van tevoren altijd riep dat ik niet naar Bolivia hoefde. Maarja, als Sanne, je favoriete kamergenootje (een bijnaam die ze heeft gekregen door onnodige hoeveelheden Zwitserse chocola bij me naar binnen te stouwen) je vraagt om met haar en haar zus mee te gaan naar Bolivia, zeg je natuurlijk geen nee. Toch zit ik hier nu moederziel alleen in Copacabana... Maagoed, bij het begin beginnen. Volgens mij heb ik nog geen enkele keer over mijn vrijwilligerswerk geschreven, terwijl dat voor mij alweer als eeuwen geleden voelt. Het werk deed ik op Institución Educativa Humberto Luna, in groep 4. Wát een schatjes om te zien. De eerste paar uur werd ik ook nog eens overspoeld door knuffels en het enige wat ik hoefde te doen was af en toe iets ophangen voor de juf of een vraagje beantwoorden. ¨Dit vrijwilligerswerk wordt super!!!¨ dacht mijn verschrikkelijk naïeve ik van 5 weken geleden. Op dag 2 bevond ik me namelijk in een ware hel. Zonder te zeggen waarheen of voor hoe lang, ging de lerares ineens weg en liet ze mij alleen met de kinderen, die ineens niet meer zulke schatjes bleken te zijn. En aangezien ik de dag ervoor alleen de lieve knuffeljuf was geweest, lukte het me met geen mogelijkheid ze te laten luisteren. Gillen, vechten, de klas uitrennen en verschrikkelijk veel troep maken, ik dacht dat er geen einde aan kwam (uiteindelijk ben ik denk ik zo´n 3-4 uur met ze alleen geweest). De volgende dag ging het al iets beter, maar ik was blij dat door Pasen het weekend al op woensdagmiddag begon. Tijdens het paasweekend met een groepje van school en een paar anderen een trekking naar de rainbow mountain gedaan, waar ik onder andere mijn paardenfobie en mijn grootste hoogte tot nu toe (5100m) heb overwonnen. De eerste dag was alleen lopen (alhoewel een paard tot de opties behoorde) naar de rainbow mountain. Het was sowieso de zwaarste tocht die ik heb gedaan, maar het was het meer dan waard. ´s Avonds sliepen we in een of ander gek dorpje met ongeveer 20 huizen, maar wel 4 hotsprings, waar ik in het donker met Rafaël uit Venezuela, Gesina uit Nederland en onze chauffeur in heb gezwommen. Dit zorgde ervoor dat ik, ondanks het feit dat we met z´n negenen op een kamer mt vieze bedden lagen, toch als een roosje heb geslapen. Dag 2 brachten we, tot grote teleurstelling van mijn achterwerk, enkel en alleen door op knol. De 7 ´lagunas´die we hebben gezien waren het... bijna waard. Terug in Cusco begon ik een beetje te hoesten, maar niks ernstigs dacht ik zo. Maandagochtend stond ik vrolijk weer op het schoolplein en tot mijn grote opluchting mocht ik het in een andere klas proberen, waar de juf me, in vergelijking met die van vorige week, aan juf Engel uit Mathilda deed denken. Helaas voelde ik me toch niet topfit en ben ik op de helft van de dag naar huis gegaan. Opgetogen riep ik nog ´hasta mañana!´ naar de kinderen, niet wetende dat ik daarna nog TWEE WEKEN ziek zou zijn. Details over die twee weken zijn net zo interessant als het ontbijt dat ik dag in dag uit voorgeschoteld kreeg, dus die laat ik achterwege. Wat me wel verschrikkelijk verbaasde is hoe positief ik in deze 2 weken in mijn donkere kamer ben gebleven. Als je mij goed kent zul je dan ook wel begrijpen dat ik hier heel erg trots op was. Ondertussen werd ik steeds closer mt alle mensen op school en veranderden de oppervlakkige gesprekken (waar kom je vandaan, hoe lang blijf je) in steeds fatsoenlijkere. Vooral met Tina uit Zwitserland, Kensuke uit Japan en Viviane en Fabienne (Zwitserland). Na 2 weken in bed ben ik uiteindelijk met Tina en Ken op een zaterdag naar een klein dorpje genaamd Lucre gegaan. Er was haast niks te doen, maar de rust was heerlijk na het drukke Cusco. In de buurt van Lucre was een forellenkwekerij, waar Ken en ik onze eigen forel hebben gevangen voor de lunch. Op dinsdag (maandag was de school gesloten vanwege de verkiezingen) waagde ik me weer aan het vrijwilligerswerk. De juf in deze klas was ook superlief en bovenal super georganiseerd, wat duidelijk voor meer rust zorgde bij de kinderen. Ze zette me vrijwel gelijk aan het werk met 4 jongens die wat moeilijker leerden dan de rest. Het was niet altijd even makkelijk ze te laten opletten, maar ik merkte heel duidelijk dat ze me heel dankbaar waren. Tevens merkte ik dat ik steeds beter werd in zowel lesgeven als streng zijn, maar helaas was mijn tijd op de school alweer voorbij. Tijdens het afscheid nemen kreeg ik kusjes en knuffels van alle kinderen en sommigen vroegen zelfs of ik ze nóóit zou vrgeten, wat het nog moeilijker maakte om te gaan. Ook op mijn Spaanse school moest ik langzaam afscheid gaan nemen, en natuurlijk van de stad zelf. Als je vergeten bent hoe rot ik dat vind, moet je misschien mijn eerste verhaaltje nog maar eens lezen. Op zaterdag moest ik verhuizen van de school naar een hostel, maar elke dag kwam ik er gewoon terug. Als Kens laatste avondmaal zijn we naar Uchu gegaan, het favoriete restaurant (steakhouse) van iedereen in de school. Voor mijn laatste avondmaal... kookten we pasta (maar wel hele lekkere). Na een hele onderkinnen fotoshoot (dat had ik geïntroduceerd en vond iedereen blijkbaar hilarisch), was het tijd voor mij om te beginnen aan mijn 12-uur durende reis naar Bolivia. En daar ben ik nu. Dus dat was het. Dag.