Mijn avonturen in Pichanaki deel 2

Wow, wow, wow.... WACHT. Hoe kan het dat ik ineens nog maar 2 weken te gaan heb, terwijl ik gisteren op het vliegtuig stapte, klaar (oke, niet helemaal) voor mijn 4 maanden lange avontuur? En hoe kan het dat ik me de afgelopen weken talloze keren heb afgevraagd hoe ik mijn resterende tijd hier in Peru in hemelsnaam nog kon opvullen, en waarom ik niet gewoon naar Nederland kon, terwijl ik nu tijd tekort kom en hier voor eeuwig wil blijven? 1 mysterie, 1000 vragen... Na de vorige keer dat ik schreef uit Pichanaki hebben we nog behoorlijk wat interessante dingen gedaan. Zo gingen we naar een oud stuk land van Luidy waar we bamboe gingen kappen voor de sauna die we wilden bouwen (en die er uiteindelijk nooit is gekomen, spoiler). Voor het eerst waren we echt buiten in de jungle en kreeg ik gelijk de volledige ervaring; we plukten verschillende soorten fruit (cacao, kokosnoten, stervruchten en een of andere gekke, lange, groene vrucht) van de bomen en werden volledig lekgeprikt en verbrand. Ook hebben we 2 keer Engelse les aan de kinderen uit de buurt gegeven en zijn we naar een waterval geweest. Om 10 uur ´s ochtends zouden we daarheen vertrekken, samen met de buren van Luidy. Om half 11 was ze echter nog op haar dooie gemakkie de tuin aan het vegen, aan het douchen en haar messen aan het slijpen. Niks werd gecommuniceerd en aangezien Luidy zelf geen honger had, was er simpelweg geen ontbijt en was ik dus stront chagrijnig. Gelukkig was mijn humeur bij aankomst weer een beetje opgeklaard en met de bemoedigende woorden van de chauffeur ¨jullie weten dat hier kapot veel slangen zitten he?¨ begonnen we onze weg door de jungle naar de waterval. Extra kracht kon ik uit deze woorden halen toen mijn teenslipper na een halve minuut van ellende uit elkaar viel en ik dus op blote voeten verder moest. Zo voelde ik me echter wel 10x zo avontuurlijk en klom ik zo blij als een kind over boomstammen en glibberige rotsen. En de waterval was gaaf! Helaas was het al vrij laat (goh hoe zou dat komen?) en moesten we alweer terug. Terwijl de rest nog wat extra takken en lianen uit het bos aan het slepen was voor de sauna, moest ik samen met de chauffeur wachten. Wanhopig probeerde ik zowel zijn verschrikkelijk trieste pogingen om me mee uit te vragen als de muggen op mijn onderbenen te ontwijken. Mede heirdoor en door het feit dat ik niet rustig door Pichanaki kon lopen zonder me als Justin Bieber te voelen (er was niemand op straat die me niet aanstaarde, naar me wees, over me fluisterde, naar me riep, z´n vriend/vriendin/moeder/oma aansootte of omliep om me nog een keer te kunnen bekijken) (dit is 100% ongelogen) (hier in Huancayo gebeurt het ook nog steeds), besloot ik Pichanaki te verlaten. Het was mooi geweest. Toch was het een hele ervaring en heb ik lekker veel tijd gehad om na te denken. Nu ben ik dus in Huancayo, in een hostel genaamd ´la casa de la abuela´ (het huis van oma), waar het oprecht voelt alsof je bij je opa en oma op bezoek bent en ik heerlijk uit kan rusten. De kleine financiële crisis die ik nu doormaak ga ik me er niet van laten weerhouden om overmorgen naar mijn laatste stop, Iquitos, te vliegen. Zin an!