Colca Canyon & Huacachina oase

Wat een overgang, van 2 maanden op 1 plek blijven naar iedere (2) dag(en) een nieuwe stad, ik ben er nog steeds niet aan gewend. Dat neemt niet weg dat het wel super gaaf is. Te beginnen met de Colca Canyon. Vanwege mijn tijd- en geldnood twijfelde ik heel erg of ik moest gaan, maar ik ben super blij dat ik het heb gedaan. Ik denk dat dit het vroegste was dat ik ooit voor een tour ben opgestaan, 2:45. Ik zou tussen 3 en 3:40 opgehaald worden, uiteraard werd het 3:40 en had ik met gemak 40 minuten langer kunnen slapen. Wat een ellende allemaal weer. Eenmaal in het busje krijgen we hetzelfde verhaal als ik zo ongeveer elke keer beschrijf, busje veel te Klein, en ongemakkelijk, rit te lang, was het toch waard, bla bla bla. Bij onze eerste stop, het ontbijt, zat ik gelukkig gelijk met een gezellig groepje mensen, waardoor mijn angst om de hele dag een beetje ongemakkelijk in mn uppie door te brengen, in ieder geval weggenomen werd. We moesten flink doorrijden als we het uitvliegen van de condors mee wilden maken, is wat de gids constant riep. Onderweg stopten we echter op allemaal irrelevante plekken waardoor we uiteindelijk een halfuur te laat waren. Ok is goed. Even kneep ik hem toen we in de eerste 5 minuten behalve een paar mussen nog niks over de canyon zagen vliegen, mar gelukkig waren ze er uiteindelijk toch: de condors. En veel! Normaal ben ik absoluut geen vogelmens, mar dit was echt een mooi gezicht. Een hele diepe canyon (minder diep dan ik had verwacht, maargoed) en dan de op een na grootste vogel van de wereld, met een spanwijdte van ongeveer 3 meter, zwevend op de warmtegolven van de wind (heb je door dat ik geen flauw idee heb waar ik het over heb?). En dat alles temidden van het oeh en aah geroep van duizenden toeristen. Heerlijk. De gids zei dat we ontzettend veel geluk haden met het aantal condors en dat hij er de dag ervoor mar 1 had gezien, mar we hadden het idee dat hij dat tegen iedereen zei... Ik weet eigenlijk niet meer zo goed wat we de rest van de dag hebben gedaan, want het viel allemaal in het niet bij die ochtend. Ik weet dat we een cactusvrucht aten die smaakte als een mix tussen citroen en kiwi, er hotsprings waren waar niemand in ging, er een kerk was waar mijn vrijwillige bijdrage niet zo vrijwillig bleek te zijn, ik ontelbare keren in de bus in slaap sukkelde en een halve seconde later wakker schrok van een hobbel in de weg, er een geweldig buffet was voor de lunch en we naar volkanen en lamas en alpacas hebben gekeken, mar iedereen mar alsof deed want ze wilden het liefst gewoon slapen. Toen we om 5 uur eindelijk terugkwamen in Arequipa, moest ik ook nog eens haasten, want ik Wilde een bus halen. En waar zit je na een ontieglijk lange dag met 13 uur in een te kleine bus en het vooruitzicht op nog 11 uur in een bus natuurlijk het meeste op te wachten? Juistem: verschrikkelijk onvriendelijk personeel en een verdieping delen met een groepje kinderachtige en luidruchtige jongvolwassen mannen. Gelukkig heb ik wel vrij goed doorgeslapen en kon ik er voor mijn gevoel dus snel weer uit. Ica hoefde ik niet per se te zien, dus ik nam gelijk bij aankomst een taxi naar de Huacachina oase, iets wat me super gaaf leek en waar ik alleen mar goede verhalen over had gehoord van mede-reizigers. Stond ik wel een beetje met mn bek vol tanden toen het stuk waarop we Huacachina inreden superdicht aan de stad lag en heel lelijk was. Gelukkig was het 3 stappen verder alweer vet mooi en zag mn hostel plus bijbehorend restaurant er super chill uit. Ik was nog steeds heel erg moe en moest 4 uur wachten tot ik kon inchecken, dus besloot het lekker rustig aan te doen. Heerlijk ontbeten en een beetje gezond aan de laguna. Eenmaal in mn hostel kamer viel ik per ongeluk 4 uur in slaap. Gelukkig was ik nog wel op tijd om de zonsondergang te zien, al zat ik niet helemaal op de goede plek, aangezien het heel mooi schijnt te zijn over de woestijn en dar had ik veel hoger de duinen voor in moeten klimmen, was ik natuurlijk te lui voor. s Avonds nog wat praatjes met mensen gemaakt (op de een of andere manier is iedereen in Huacachina super aardig), lekker gegeten (RIP Budget) en vroeg naar bed gegaan. Vanochtend aan mn ontbijt had ik een heerlijk geluks momentje. Het was, na weken bibberen, meerdere lagen kleding en gevoelloze tenen en vingers, prachtig weer, het eten was heerlijk en de mensen waren super vriendelijk. Echt een vakantiegevoel dus. En dan had ik ook nog een tour voor die middag op de planning: zandbuggy rijden en sandboarden in de woestijn. Na heel lang zoeken had mijn bureau eindelijk 2 anderen gevonden die met me mee konden gaan: een moeder en zoontje uit Chili/Peru. We begonnen te rijden in de buggy en dat was zo gaaf. We reden de hoge duinen op en schoten vervolgens keihard naar beneden. Een beetje zoals een achtbaan, mar dan duizend keer beter, want om je heen is alleen zand, zand en nog eens zand, met daarboven een strakblauwe lucht. De vrouw van het bureau had gezegd dat we het sandboarden 3 keer zouden doen, telkens op een duin van een andere hoogte. Tegen mijn verwachtingen in begonnen we alleen op een van de hoogste en niet de laagste in de omgeving. En het was zo steil! Na zowel moeder als zoon durfde ik er ook eindelijk af. Ook het sandboarden vond ik geweldig, maar helaas duurde het net allemaal een beetje te kort. En overal. Zat. Zand. Overal. Gelukkig mocht ik in mn hostel nog even douchen en na mn lunch nam ik de bus naar Lima, waar ik un ben. Morgen ga ik een biertje drinken met Ken en de laatste dingen regelen en inkopen voor ik vertrek naar Pichanaki, waar ik een tijdje ga werken. Al mn verwachtingen ga ik niet opschrijven want er vormt zich een blaar op mn vinger van het schrijven dus ik wil graag stoppen.