Cochabamba, Sucre en Uyuni tour

Zit ze gewoon weer in een ander land, het moet niet gekker worden. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik het hier niks aan vind, voornamelijk omdat we volledig onvoorbereid in Chili aankwamen. We wisten niet eens welk geld ze gebruikten en hebben een hele dag een uur naast de juiste tijdzone geleefd. Gelukkig heeft Bolivia me alleen maar positief verrast, we zijn langer gebleven en hebben meer dingen bezocht dan we van tevoren hadden gepland. Bijvoorbeeld Cochabamba, waarvandaan ik de vorige keer schreef. Een mooie stad met het hoogste Christus beeld van de wereld. Schijnt, want we hebben amper iets gezien van deze stad. We zaten in een hostel zo´n 20-30 minuten van het centrum, met een gigantische tuin ( zwembad). Aangezien we ook veel lager zaten dan La Paz was het heerlijk warm en vermaakten we ons prima met alleen aan onze kleur werken (helaas begreep de zon mijn verzoek niet en kreeg ik rood in plaats van bruin). Uiteindelijk zijn we 3 dagen gebleven, waarna we ons avontuur vervolgden richting Sucre. Emma waren we inmiddels kwijtgeraakt, die kon ons langzame reistempo niet handelen (kunnnen we haar niet kwalijk nemen). Sucre viel bij ons alledrie wat meer in de smaak, al hebben we daar ook niet extreem veel gezien, de sfeer was er gewoon fijn. Tevens is dit de stad waar ik het meeste van mijn geld versmeten heb, voornamelijk aan souvenirs, maar ook aan een zonnebril die ik makkelijk een hele hoop had kunnen afdingen. Maar het leukste vond ik nog wel dat we in een park een pizza hebben gegeten die daar ter plekke in een oven op wieltjes werd afgebakken. Ten slotte was het vrijdagavond eindelijk tijd om naar Uyuni te gaan, iets waar ik enorm naar uitkeek. Om een uur of 4 kwamen we aan in Uyuni en liepen we naar ons hostel. In tegenstelling tot alle hostels waar we hiervoor midden in de nacht aankwamen en een halve gratis nacht kregen, mochten we er hier pas om half 1 ´s middags in. Gelukkig wisten we toevallig dat er in de hele stad 1 café open was waar alle gestrande toeristen opgevangen werden. Hier brachten we zo´n 6 uur door; gewacht, gegeten, een bus bingo gecreëerd en sudoku´s opgelost (niet bepaald een eitje op 0 uur slaap). Na die 6 uur probeerden de mensen van het café ons weg te krijgen (o.a. door heel subtiel de wifi uit te zetten) en besloten we dat het tijd was onze tour te gaan boeken en ergens te lunchen. Omdat Uyuni vrijwel alleen op toerisme gebaseerd is, werd er overal pizza aangeboden. Lena waarschuwde me dat het waarschijnlijk hele slechte pizza zou zijn, maar ik heb toch mooi een van de beste pizza´s van m´n reis gegeten (ik realiseer me nu pas hoeveel ik over pizza schrijf). Zondagochtend stonden we, weliswaar 20 minuten te laat, in ons reisbureau. Samen met al onze spullen werden we in een van de jeeps die je overal in de omgeving zag geladen. We hadden het geluk dat we maar met 4 in plaats van 6 waren en dus lekker veel ruimte in de jeep en zo goed als een privé tour hadden. Nummer 4 was namelijk Mariano van 71 uit Spanje, die alles wat wij wilden doen wel prima vond en niet veel praatte, behalve af en toe wanneer hij iets losliet over zijn vorige reizen of zich probeerde uit te drukken in het Engels of Duits, al kwam hij niet veel verder dan ´kartoffel´ en ´Guten Morgen.´ Onze eerste stop was het treinen kerkhof heel dichtbij de stad; allemaal treinen die vroeger gebruikt werden en op een gegeven moment zijn gestrand en enorm vervallen zijn geraakt. Vervolgens gingen we naar het belangrijkste punt van de reis: de zoutvlaktes van Uyuni, waar we eerst lunchten in een hotel van zout en nét iets te veel ´could you pass the salt´ grapjes maakten. Daarna reden we naar een plek midden op de vlakte waar we alleen konden zijn en een enorme fotoshoot konden houden. Ook een bezoek aan Incahuasi, een eiland vol cactussen midden in de zee van zout stond op het programma. Hierna verlieten we de zoutvlaktes alweer. Aan de ene kant was ik teleurgesteld omdat ik had verwacht dat we er langer zouden blijven en meer van het oneindige wit (12.000km2) zouden meemaken, maar aan de andere kant heb je het ook zo gezien. We aten en sliepen wederom in een hotel van zout, waar de grapjes ongestoord verder gingen. ´s Ochtends reden we verder, met als eerste een andere kleine zoutvlakte en daarna alleen woestijn. Een aantal andere locaties deze dag waren een aantal lagunas, waar we veel flamingo´s konden zien. Na de lunch gingen we naar de arbol de piedra (boom van steen) en konden we viscacha´s (een soort konijn met een lange staart die in grotten leeft) spotten. Ondertussen werden we steeds closer met onze chauffeur en gids Elvis, omdat we onze eigen muziek mochten draaien en hij het blijkbaar heel leuk vond wanneer wij keihard meezongen. Aan zijn al dan niet trommelende vingers, zijn hoofdbewegingen en de manier waarop hij het volume harder of zachter draaide konden we zien of hij onze muziek leuk vond en om hem te vriend te houden maakten we daar dus ook genoeg gebruik van. Wegen waren er niet, we reden gewoon waar sommige jeeps al eerder hadden gereden. Dit zorgde ervoor dat we altijd lekker alleen reden, als er een andere jeep in de buurt kwam, stuurde Elvis gewoon links of rechts de oneindigheid in. ´s Avonds nam hij ons mee de woestijn in om de sterren ( melkweg) te zien en fotograferen. Sanne had me op Isla del Sol al een klein beetje astrofotografie bijgebracht, dus ik had goede hoop voor de foto´s die ik zou maken, maar tevergeefs. Het wilde maar niet lukken en het was ook nog eens ZO KOUD, dat ik het uiteindelijk maar opgaf. Van de weinige momenten waar ik niet naar mijn camera, maar daadwerkelijk naar de sterren keek, kon ik gelukkig wel genieten. De laatste dag moesten we om half 5 op, gelukkig kregen we wel cornflakes en pannekoeken met dulce de leche als ontbijt, en zagen we nog voor zonsopkomst een aantal geisers. Het was alleen nog steeds ZO KOUD, aan onze 2 broeken, 5 lagen shirts truien en handschoenen, mutsen en sjaals hadden we helemaal niks. Je verwacht ook niet als je door een woestijn rijdt dat er overal ijs ligt. Om 7 uur ´s ochtends kwamen we aan bij de hotsprings die zo´n 45 graden warmer waren dan de buitentemperatuur, maar dat betekende dus wel dat je ervoor en erna een aantal seconden in je bikini in de vrieskou moest doorbrengen, wat een ellende. Maargoed, 5 lagen kleding weer aan en door naar de volgende paar stops. Iedere keer stopten we bij een mooie plek, stapten we uit de auto, realiseerden ons dat het veel te koud was, namen snel 3 foto´s en gingen snel terug de auto in. Best zonde dus. Om half 10, een uur te laat weliswaar, kwamen we aan bij de grens met Chili, waar de mensen extreem onvriendelijk waren en we moesten toiletteren achter een muurtje. Ook moesten we hier afscheid nemen van Elvis, die we al ons resterende Boliviaanse geld als fooi gaven, waarna we een dikke knuffel kregen. Nu zijn we dus in San Pedro de Atacama, waar het geld en de tijd verschrikkelijk ingewikkeld en de stad te toeristisch en te duur is. Aan de ene kant wil ik zo snel mogelijk terug naar Peru, maar ik wil nog geen afscheid nemen van Lena en Sanne, bij wie ik inmiddels ingewijd ben in hun zussenclub. We zullen zien....