Copacabana en La Paz

Goed. Bolivia. Eerst was het het plan dat ik hier nooit heen zou gaan, nu lijkt het erop dat ik nooit meer wegga. Mijn eerste dagen bracht ik, zoals al eerder vermeld, alleen door in Copacabana, wat vlak op de grens met Peru en aan het Titicacameer ligt. Van veel mensen hoorde ik al dat er niet langer dan 2 dagen iets te beleven was en ik zou er zo´n 3 of 4 op Lena en Sanne moeten wachten, die nog bezig waren aan hun tocht naar Machu Picchu... Bij aankmst besloot ik dus alleen een rondje door de ´stad´te maken en daarna m´n bed in te duiken, ik had immers amper geslapen in de bus. Helaas voor iemand die ergens 3 dagen alleen door moet brengen, bestond de stad uit maar liefst 1 straat, het meer en verder niks interessants. Gelukkig ging ik lunchen in een restaurant waar ik iemand tegenkwam die ik op zowel het busstation in Cusco als in Puno al had gezien, Rafaël (volgens mij) uit Brazilië. We lunchten samen en namen daarna afscheid, omdat niemand behalve ik lange tijd in Copacabana blijft. Op weg naar m´n hostel werd ik aangesproken door 2 hippies met een kleed met edelstenen. Zij backpackten ook door Zuid Amerika en financierden die reis met edelstenen (enkel uit Zuid Amerika) waar zij zelf juwelen van maakten. Ze vertelden zo interessant over hun kleed dat ik achteraf teleurgesteld was dat ik slechts 1 ketting met een amethist, een losse maansteen en een los roze kristal bij ze had gekocht. Maar de plicht riep; als ik deze dagen wilde overleven, moest ik veel tijd gaan verspillen aan slapen, slapen en nog eens slapen. Een populaire 2e optie zou zijn eten, maar ik ben aan het backpacken dus daar heb ik geen geld voor. Ook de rest van de dagen heb ik niet veel indrukwekkends gedaan, maar dat was een welkome rust na 2 maanden Cusco. Ik nam genoegen met zowel in mijn 2-persoons bed liggen e naar de golven luisteren, als uit m´n raam naar de golven kijken, als aan het meer zitten en naar de golven kijken en luisteren. Toch was het heel fijn dat op zondag Sanne en Lena eindelijk kwamen en ik wat aanspraak had. Dit keer hadden we een kamer aan het dakterras en konden we dolgelukkig tijdens zonsondergang en op de vroege ochtend boterhammen met hagelslag en fruitsalade eten (wat zij geweldig vonden om uit te spreken). Maandag gingen we naar Isla del Sol, het hoogtepunt van het meer aan de Boliviaanse kant. De boottocht ernaartoe was uitermate langzaam en saai en bij aankomst mochten we gelijk, zonder waarschuwing, een uur en 200 meter klimmen naar ons hostel. Daarna leek het ons leuk om nog een berg te beklimmen zodat we de zonsondergang over het eiland konden zien (was ook wel leuk hoor). Volgende ochtend gezellig wakker geworden met knallende koppijn (van de hoogte? van de zon? Joost mag het weten), maar wel met ontbijt op onze kamer (dat we uiteindelijk toch buiten besloten op te eten). Op Isla del Sol is een hele hoop te zien, waaronder meerdere Inca ruïnes, maar we hadden geen zin om ver te lopen dus beklommen een berg in de buurt en genoten van het uitzicht. ´s Middags namen we de boot terug naar Copacabana en vandaar de bus naar La Paz. Behalve dat de ramen kapot waren, het dus ijskoud was en we zonder aankondiging ineens met een veerpont over moesten steken (ik zou een bus bingo moeten beginnen), een redelijke rit. In La Paz vroeg Emma uit Engeland of ze met ons mee kon naar het hostel en zo waren we ineens een viertal. Woensdagochtend vroeg wilde ik nog even rustig wakker worden en de feiten nog niet onder ogen zien, maar toen ik op m´n zij draaide werd ik al aangestaard door Sanne die gelijk ´happy birthday´riep, waarna de andere 2 volgden en Lena en Sanne fanatiek Lang Zal Ze Leven begonnen te zingen, wat ik ze in de dagen daarvoor had proberen bij te brengen. De middag gebruikten we om de stad een beetje te leren kennen, bellenblaas en ijsjes te kopen en Mexicaans te eten. ´s Avonds barstte het echte feest voor mij los, want we gingen naar een Nederlands café waar we bitterballen, patatje oorlog en appelkruimeltaart hebben gegeten, er opnieuw voor me werd gezongen, ik mijn eerste legale biertje dronk (Paceña-vies) en men volop Koningsdag aan het vieren was. Nog nooit ben ik zo blij geweest om een nummer als Kedeng Kedeng van Guus Meeuwis te horen. Ook donderdag liepen we een beetje door de stad, maar ik begon de hoogte steeds meer te voelen (ook al is La Paz niet eens zo heel veel hoger dan Cusco). Op vrijdag voelde ik me nóg slechter, maar we waren uitgenodigd door een vriend van Lena, Diego, die in La Paz woont, om in zijn auto mee te gaan naar de Valle de la Luna (vallei van de maan), wat gaaf klonk en ik dus wel wilde proberen... niet zo heel gaaf dus. Surprise, surprise: Karen was weer ziek. Toen ik na meer dan een uur met de taxi in de file eindelijk in het hostel aankwam, stortte ik in en heb ik van 9 tot 9 geslapen. De volgende dag was voor mij het maximaal haalbare, met de rest mee gaan lunchen. Zeker toen ik die avond mijn symptomen googlede en bleek dat ik over een paar uur dood zou gaan, voelde ik me niet meer helemaal veilig. Ik las dit echter om half 10 en om half 11 zouden we de bus nemen die ons zo´n 1500m naar beneden zou brengen, ik had dus maar een uur om dood te gaan (niet gedaan). Deze bus was zowel te warm als te koud, had genoeg beenruimte voor iedereen behalve Hollandse dames van 1,84m en bevatte stoelen die of niet- of zonder toestemming naar achter gingen. Ik heb geen oog dichtgedaan omdat ik me zo ellendig voelde, maar merkte bij aankomst gelijk dat ik fatsoenlijk kon ademen, dus nam het voor lief. De kans dat ik doodga door hoogteziekte is dus aanzienlijk afgenomen, waardoor de kans dat ik opgegeten word door een lama dus weer op nummer 1 van mijn risico´s staat.