4-daagse Inca Jungle Trail naar Machu Picchu

Vrijdagochtend tien over 5 ging de wekker om te vertrekken op mijn 4 daagse Inca Jungle Trail naar Machu Picchu. Om 5:40u werd ik opgehaald door de gids (Oscar) die ik donderdag al even had ontmoet. Ik verwachtte dat er een bus vol met slaperige mensen op me zou staan te wachten, maar ik was de eerste. Later bleek ook dat er überhaupt maar 2 anderen mee gingen: Johanna en Torben, allebei uit Duitsland. We hebben denk ik een uur of 2/3 gereden, waarbij we voornamelijk een beetje smalltalk hebben gemaakt en half hebben geslapen. Onderweg nog ergens ontbeten en ook langs het hostel van vorige week in Yanahuara gereden, waar ik heel erg blij van werd. Van 3400 meter klom de auto naar 4350 meter, nu echt het mooiste uitzicht dat ik ooit heb gezien vanuit een bus (zal waarschijnlijk nog wel overtroffen worden)! Op het hoogste punt stapten we uit en werden de fietsen voor ons klaargezet. Ik geloof dat dit de eerste keer in mijn leven was dat ik -buiten het vliegtuig- boven de wolken ben geweest, heel gaaf! We werden verbazingwekkend goed voorgelicht en uitgerust; we moesten een hesje aan met beschermers op je ellebogen, schouders, rug etc., een soort crossmotor helm en handschoenen. Stiekem vond ik het best eng om over de autoweg naar beneden te scheuren; ik neem aan dat jullie allemaal 'de gevaarlijkste wegen van de wereld' kennen en een aantal van jullie heeft me ook ingelicht over de aflevering in Peru, mijn angst lijkt me dus niet geheel misplaatst. Toen we eenmaal gingen fietsen zat ik dan ook behoorlijk nerveus en krampachtig op de mountainbike. Vooral de scherpe bochten vond ik heel erg eng, en elke keer als er een auto de bocht om kwam schrok ik me te pletter. Bij de eerste stop was ik dus nog helemaal onder de indruk, maar de anderen zeiden dat ze het soms 'a bit boring' vonden. Oeps. Toen ik er echter eenmaal een beetje gevoel voor kreeg was het zo gaaf! Ik durfde in de bochten iets meer m'n remmen los te laten en op rechte stukken harder door te trappen. Van 4350 meter zijn we zo'n 2500 meter afgedaald naar een hoogte van een meter of 1800, in een afstand van 50 km. We gingen dus behoorlijk hard naar beneden en het was supergaaf om dit verschil in hoogte zo bewust mee te maken. Waar het bovenaan behoorlijk koud, kaal en bewolkt was (ik zag door de dikke nevel vlak naast ons ineens een giga besneeuwde berg), werd het hoe lager we kwamen aanzienlijk warmer en dichter begroeid, om uiteindelijk in de jungle te eindigen. In Peru stromen er heel vaak gewoon rivieren over de weg heen en uiteraard moesten wij daar ook doorheen fietsen. Lachen hoor, het leek niet zo diep, maar het water kwam tot halverwege je rug. Superblij dat ik was dat ik m'n huidskleurige broek die -als ie nat wordt- niks meer verhult, had aangetrokken natuurlijk. En heel fijn zijn ook die mountainbike banden die alles nog 10 keer in je gezicht spetteren nadat je door de rivier bent gefietst. Uiteindelijk drijfnat aangekomen bij onze lunch plek, waarna we nog 40 minuten hebben gereden en we vervolgens nog 1 uur 'uphill' moesten wandelen naar onze slaapplek. Dat 'uphill' was eerder 'upmountain': we gingen recht omhoog. Ik heb het volgens mij maar net overleefd en -je raadt het nooit- bij aankomst wéér verschrikkelijk ziek geworden. We overnachtten in een huis hoog in de bergen bij een familie, waar het uitzicht schitterend was, maar helaas kon ik daar pas op zaterdagochtend van genieten.

Toen we wakker werden was de gehele omgeving gehuld in nevel, die langzaam wegtrok. Ik durfde nog niet te eten dus voelde me nog altijd vrij bagger. Het allerliefst was ik die avond daarvoor teruggegaan naar Cusco, maar dat was simpelweg niet mogelijk. Ook zat er niks anders op dan het eerste stuk met de groep mee te lopen. Natuurlijk was dat wéér omhoog, ik kon wel janken. Gelukkig was dit niet meer dan een uurtje en daalden we daarna af over de reguliere Inca Trail, heel erg gaaf. Uiteindelijk heb ik dus 2,5 tot 3 uur gelopen, ik weet niet hoe ik dat had gedaan zonder Oscars anti-diarree pillen.Tevens weet ik niet hoe ik dat hele stuk heb gedaan op 3 crackers, een papaya ijsje, een halve mueslireep en een termiet (jaja!). Dat papaya waterijsje kregen we bij een huisje op het midden van de weg, waar Oscar tevens onze gezichten op een traditionele manier beschilderde met 'achote'. Voor de lunch kwamen we aan op een plekje waar we 4 gangen kregen (ik durfde het eindelijk weer aan om te eten) en waar we meer dan een uur in een hangmatje mochten schommelen, absoluut genieten met niets dan het geluid van de rivier en wat vogels op de achtergrond. Het liefste wilde ik de wandeling afmaken, maar ik wist dat als ik dat zou doen, ik de volgende dag niet zou halen. Torben had heel erg hoogtevrees, dus wij zijn samen in een taxi naar het volgende dorp gegaan. Die rit was misschien wel net zo vermoeiend als de wandeling was geweest, dit door de slechte weg en de muzieksmaak van de chauffeur. Vanaf daar hebben we wel een halfuurtje gelopen naar de Hot Springs, die echt fantastisch waren, zeker als je spierpijn hebt (uiteraard ook weer prachtig uitzicht). In de Hot springs ook nog Kensuke en Julia van school tegengekomen. Het gelukkigste werd ik nog van het feit dat ze Sour Cream & Onion Pringles verkochten, onmisbaar na het zwemmen.

Een goed begin is het halve werk; zondagochtend kregen we als ontbijt pannenkoek met banaan en chocola. Ik voelde me weer helemaal topfit en was super enthousiast om die dag te gaan lopen. Met een bus reden we eerst 40 minuten naar Hidroeléctrica, waar we wéér begonnen met klimmen, maar dit keer had ik superveel zin in! We liepen letterlijk 5 minuten en toen waren we alweer bij ons lunch restaurant aangekomen, om half 11... Gelukkig hadden ze hier ook weer hangmatten, waarin we de lunch konden afwachten. De rest van de dag was super makkelijk, we liepen alleen maar een vlakke route, langs de treinrails naar Aguas Calientes. In plaats van ver achter, liep ik dit keer ver vóór de rest van de groep en ik vond het heerlijk om een keertje lekker vaart te maken. Het regenwoud deed zijn naam echter eer aan en drijfnat wandelen is niet bepaald ontspannend, op een gegeven moment waren we er dus ook wel flink klaar mee. Ergens in de middag kwamen we aan in Aguas Calientes, het dichtsbijzijnde bewoonde dorp bij Machu Picchu; afschuwelijk toeristisch dus en behalve wat cafés was er helemaal niks te beleven. Al deze info kon me gestolen worden toen ik in het hostel mijn allereerste hete douche in 3,5 week (!!!!!!!!) nam. Dit in de combinatie met de pizza 's avonds maakte me helemaal klaar voor de volgende dag.
Dacht ik.

4 uur 's ochtends was het toen de wekker ging en om half 5 begonnen Torben en ik samen met lopen in de richting van Machu Picchu. Allereerst moesten we langs een checkpoint, die pas om 5 uur open ging. Daar stonden we dan, in het pikkedonker en in de regen een banaantje te eten. Toen de hekken opengingen, begon dan echt de grote klim naar Machu Picchu. In doodse stilte liep een gigantische groep toeristen de 1700 treden op. Na 2 minuten vond Torben het tempo genoeg geweest en sprintte hij bijna langs me heen de trap op. En daar begon hij dan: de grootste nachtmerrie van mijn leven. Ik wist dat mijn conditie niet opperbest was, maar ik wilde graag lopend naar Machu Picchu, omdat ik het gevoel had dat ik door mijn ziekte nog niet genoeg gedaan had om daar te komen. Binnen de kortste keren kon ik al geen traptrede meer zien, maar ik wist dat ik er nog zo'n 1690 te gaan had, dus er zat niets anders op dan gewoon doorstappen. Gelukkig was ik niet de enige die het zwaar had, nog nooit heb ik zoveel vriendschappen gemaakt door alleen maar medelijdende blikken uit te wisselen. Ook grappig dat ik steeds meer mensen begon te herkennen, aangezien ik die de afgelopen 3 dagen op de trekking ook al eens had gezien. Ironisch genoeg kreeg ik dus ook Mad World (all around me are familiar faces, worn out places, worn out faces) in mijn hoofd. Steeds vaker moest ik stoppen, eerst dacht ik dat ik 1 of 2 keer zou stoppen, maar dat werden er 4, 7, 13, 29, 85, 738. Elke keer als ik dacht dat ik er écht bijna was... Was ik dat niet. Op een gegeven moment was er een meisje dat heel enthousiast haar armen in de lucht stak en riep "ESTAMOS CERCA!" (we zijn er bijna). Iedereen opgelucht natuurlijk, maar ik denk dat we daarna nog ongeveer een halfuur hebben gelopen. Man man man. Na wat een eeuwigheid leek te duren, liep ik, drijfnat van de regen, het zweet en de tranen, dan eindelijk de laatste bocht om, waar ik Oscar op me zag staan wachten. Ik kon geen stap meer zetten, maar de rest van de groep wilde gelijk verder, want blijkbaar hadden ze een halfuur op me staan wachten sinds Torben was aangekomen (ha, ha, ha, ha). Toch ben ik verschrikkelijk trots op mezelf dat ik in 70 minuten die 1700 trappen heb beklommen, 400 meter omhoog. Waar ik de voorgaande dagen de rest van de groep had gehad om me aan te moedigen, had ik hier alleen maar mezelf. Een hele goede oefening voor mijn wilskracht denk ik zo. Oscar gaf ons een tour langs de belangrijkste bouwwerken in Machu Picchu en ik was verschrikkelijk onder de indruk van hoe intelligent die hele stad in elkaar zat, maar ik was zo moe dat ik me soms ineens realiseerde dat ik een paar minuten van de uitleg gemist had. Na een flink broodje kalkoen en (goeie!) koffie, waar ik maar liefst 10 euro voor had betaald, kon ik er weer tegenaan. We wilden graag naar de Sungate, die een heel stuk hoger lag dan Machu Picchu, weer een heel stuk klimmen dus, superfijn. Gelukkig was deze klim minder steil en zonder traptreden, en op de een of andere manier was ik ineens heel snel. Eenmaal aangekomen bij de Sungate... was er geen sun. De hele omgeving was wit en er was haast niks te zien behalve de mensen naast je. Dit nam niet weg dat het een superchille plek was, waardoor we uiteindelijk met gemak 1,5 uur hebben gewacht tot de wolken weggetrokken waren en de zon doorkwam. Het hysterische gegil van een groep Koreanen kondigde aan dat we plotseling heel mooi uitzicht hadden over Machu Picchu, een beeld dat na 2 seconden ook weer achter de wolken verdwenen was. Toen de zon echt goed aanwezig was, zijn we afgedaald naar het standaard plaatje en hebben we een beetje de stad verkend. Anderhalf jaar heb ik uitgekeken naar deze plek, en het kwam niet eens een beetje in de buurt van hoe het in werkelijkheid is, iets wat ik ook niet met andere woorden dan 'indrukwekkend' kan beschrijven. Om half 2 's middags vonden we het wel mooi geweest (we waren er immers al 7 uur) en zijn we teruggegaan naar Aguas Calientes, waar we nog een beetje gegeten en gedronken hebben, wachtend op de trein. Na 4 verschrikkelijk ongemakkelijke uren in trein en bus, waren we eindelijk terug in Cusco en was het avontuur voorbij. Wat ben ik blij dat ik het gedaan heb en dat ik niet de eerste dag al heb opgegeven n.a.v. mijn fysieke ellende. Daarnaast had ik ook voor absoluut geen betere reismaatjes kunnen wensen dan Johanna en Torben, die na 4 dagen echt als hele goede vrienden voelen. Nu ga ik een paar daagjes niksen om mijn lichaam weer tot rust te krijgen en hopelijk kan ik dan maandag helemaal fit beginnen aan mijn vrijwilligerswerk.