Iquitos en jungle tour!

Helaas, tijd om per boot naar Iquitos te gaan had ik niet, dus moest ik van Huancayo naar Lima per bus en vervolgens daarvandaan met het viegtuig naar Iquitos, wat me in totaal 21 uur zou duren in plaats van 5 dagen. Het begin zag er rooskleurig voor me uit; een bus waar ik mijn benen bijna helemaal kon strekken (extreem zeldzaam), een heerlijke lunch (lomo saltado, m'n favoriete Peruaanse gerecht) en privacy, want de bus was bijna helemaal leeg. Ik had besloten in Lima geen hostel te nemen, aangezien ik tussen 21 en 22 uur aankwam en om 4 uur 's ochtends op het vliegveld moest zijn. Zo nam ik dus een taxi naar het vliegveld, waar ik 8 uur moest wachten voor ik ging vliegen. Ik had mijn mogelijkheden voor het wachten echter wat beter ingeschat, ik moest in de vertrekhal blijven waar noch een plek om te eten noch een wc was, als ik daarheen wilde moest ik al mijn zooi meesleuren en daar had ik uiteraard geen zin in. Zodoende duurde het wachten dus afschuwelijk lang en ik was ook zooo moe aan het worden. Toen ik eindelijk ingecheckt en wat gegeten had, riepen ze bij mijn gate om dat we niet konden vliegen omdat het weer in Iquitos te slecht was om te landen. 2 minuten later veranderden ze van gedachten en konden we boarden, weer 2 minuten later, iedereen in het vliegtuig, oh nee kon toch niet. Konden we fijn nog 2 uur wachten voor een vlucht van 1,5 uur... Eenmaal in Iquitos aangekomen had ik na 10 seconden in de buitenlucht al een muggenbult (dat beloofde veel goeds) en werd ik in een mototaxi naar m'n hostel gebracht. Na 2 dagen een beetje de stad te hebben verkend, ging ik dan eindelijk op jungle tour! Uiteraard, uiteraard werd ik veel te laat opgehaald en moest ik zelfs na het ophalen nog een hele tijd wachten. Het ergste is niet eens dat Peruanen altijd te laat zijn, maar dat ze altijd liegen (je wordt om half 7 opgehaald, het is nog maar een kwartiertje, het is 2 uur rijden, we zijn er bijna, etc...). In een privé auto reden de chauffeur, de gids, een Fins koppel en ik richting Nauta, volgens mij de enige stad waar Iquitos een verbinding per weg mee heeft. In Nauta namen we een boot die ons eerst een heel stuk over de Amazone voer, indrukwekkend, en daarna naar onze lodge. Na de lunch gingen we gelijk twee van de coolste dingen op ons programma doen. We begonnen midden op de Amazone, waar we roze en grijze rivier dolfijnen konden zien. Zo mooi! Ik had nog nooit dolfijnen in het wild gezien, laat staan roze. Helaas bleven ze wel een beetje ver weg, al had ik er vertrouwen in dat m'n gids ze iets dichterbij kon lokken, want hij deed zo hard z'n best met z'n imitatie-geluidjes. Helaas, nadat we het water in waren gesprongen kwamen ze nog steeds niet dichterbij, maar op de paar bijtende vissen (als je geen bloed had hoefden de piranha's je niet, met die info moest ik het maar doen) na, vond ik het zwemmen echt geweldig. Hierna voeren we naar het huis van een familie die luiaarden had 'gered'. We mochten ze vasthouden en het is goed mogelijk dat -zelfs met Machu Picchu, de rainbow mountain en de zoutvlaktes van Uyuni- dit het hoogtepunt van mijn reis was. Wát een schattige en bijzondere beesten. Blijkbaar zitten er alkaloïden in de planten die ze eten, waardoor ze eigenlijk altijd dronken zijn. Ze slapen 21 uur op een dag, kunnen slapend eten en komen 1 keer per week naar beneden om te poepen. Droomleventje. Na dit grote hoogtepunt had ik 's avonds minder plezier. We gingen kaaimannen spotten, maar de regen kwam met bakken uit de lucht, we bevonden ons letterlijk in wolken van muggen en vanuit het donker kreeg ik ineens vol een tak in m'n gezicht. Voor het baby kaaimannetje dat we vingen had ik dus niet echt oog. Terwijl de rest allemaal foto's aan het maken was van van alles en nog wat, zei de gids ineens dat ik m'n zaklamp voor m'n neus moest houden en zo moest bewegen over het meer. Ik spotte al gelijk een paar rode ogen en hij zei dat het de kaaiman was. Ik dacht er niet zoveel van want ik nam aan dat het de baby was die we zojuist van dichtbij hadden gezien, maar toen ik goed keek zag ik dat het een gigantische volwassen kaaiman was, en die keek niet erg pleased. Slik. Ik was blij toen we weer terug waren en ik veilig in m'n bedje met klamboe lag. Dag 2 was niet heel veel beter voor me, om 6 uur stapten we op de boot om vogels en apen te spotten. We zagen wel wat maar niet spectaculair veel en het Finse koppel waar ik mee was, dat zacht gezegd een beetje raar was, wilde telkens als ze iets zagen omkeren om een foto te kunnen maken. Voordat de boot echter tot stilstand was gekomen en een rondje had gemaakt, was de vogel meestal letterlijk al gevlogen of waren we een paar minuten verder. Ook na de lunch werd het niet veel beter, we gingen een wandeling maken door de jungle om meer dingen vanaf de grond te spotten. Super veel zin had ik daarin, ik was al dat water wel een beetje zat en verlangde naar vaste grond onder m'n voeten. Ha, ha, ha. Waar we liepen was het voornamelijk moeras en elke keer als je dacht dat je ergens veilig kon stappen, zakte je een halve meter weg en zat je hele laars vol water. En dat 2 uur lang, zonder -op 1 tarantula na- ook maar iets te spotten. Ik dacht echt dat niets me nog kon opvrolijken, maar na een sprong in de rivier voelde ik me eigenlijk al wel weer prima. De avondwandeling heb ik echter lekker geskipt en daar heb ik geen moment spijt van gehad. De volgende ochtend vertrokken Kristin, mijn nieuwe kamergenootje die de dag ervoor gelukkig net zo vreselijk vond als ik, de gids Flavio en ik om 5 uur om de zonsopkomst over de Amazone te zien en wauw, dat beviel gelijk 10x beter dan de dag ervoor. Zeker toen de rivier dolfijnen ons gezelschap kwamen houden en veel dichterbij kwamen dan op de eerste dag. Na het ontbijt voeren we naar 'monkey island', waar we de apen van veel dichterbij konden zien en ze konden voeren. Hartstikke leuk, maar we zaten meer dan 2 uur in de volle zon, wat echt niet uit te houden was. Toen de andere 4 mensen na de lunch weggingen en ik alleen met Kristin overbleef, gingen we nog een keer naar de luiaarden en besloten we een paar biertjes te halen in een klein dorpje, waar we heel lang bleven, gezellig kletsend over diarree, en uiteindelijk weggingen met nog meer bier. Met Kristin kon ik het duidelijk goed vinden. 's Avonds deden we ook het kaaiman spotten opnieuw, aangezien zowel zij als de andere nieuwe mensen het nog niet hadden gedaan, en gelukkig hadden we dit keer meer geluk; het weer was goed en we hadden binnen 2 minuten een kaaiman te pakken. Dit gaf ons lekker de tijd om gezellig biertjes te drinken en te kletsen. Ook de laatste ochtend stonden we weer vroeg op om dieren te spotten, waarbij we tevens meer geluk hadden en we dit keer niet de hele tijd om hoefden te keren. In de 4 dagen in de jungle heb ik een hoop doodshoofdaapjes, ijsvogels (huh, in het regenwoud?), haviken, luiaarden, slingerapen, brulapen, kapucijnapen, marmoset aapjes (de kleinste apensoort vd wereld), kaaimannen, dolfijnen en vlinders gezien. Onze laatste activiteit was het klimmen in een gigantische boom die midden in het water stond. 8-jaar oude ik was he-le-maal in haar element (tot ik er weer uit moest zien te komen). We zwommen nog even in de rivier voor onze lodge en na de lunch vertrokken we, veel nieuwe ervaringen, verbrande schouders en zo'n 300 muggenbulten rijker, op de 4-uur lange tocht terug naar Iquitos. Hier heb ik nu nog 3 dagen en dan... is het over. Increíble.